"Są tacy, co nie potrzebują nocy. Ciemność promieniuje z nich." I takich uwielbiam..

Stoję pośród ludzi i nie ludzi, nie zauważony, zignorowany, jakbym był nikim. Czuję gniew szarpiący wnętrznościami, budzący ogień uśpiony od dwóch lat. Chcę śmierci wszystkich, chcę krwi spływającej po ziemi i po moich dłoniach, zdobiącej ten szary i nijaki świat. Zaciskam zęby i warczę bezgłośnie, bo nic nie mogę. Nigdy nie myślałem, że skończę tak marnie, że tak łatwo oddadzą mnie w zamian za coś tak przemijającego. Jestem ważniejszy od jakiejś błyskotki, ja mogę więcej.
Przepowiadam przyszłość, znam przeszłość...umiem porozumieć się z każdą istotą żyjącą, czy to człowiek czy zwierze. Oddali mnie nekromancie, jak, byle co...
Tłumię w sobie gniew, gdy ruszam niespiesznie ulicą, poprawiam kaptur niedbałym gestem, kieruję się do budynku, który dla mnie więzieniem i nowym domem. Czuję mdłości na myśl, że znów będę musiał spojrzeć w twarz mężczyźnie, a on znów pokaże mi jak wiele słabości mam tkwiąc w tym ludzkim ciele. Rozumiem go, sprawianie bólu jest ciekawe, gdy można obserwować dokładnie każdą reakcję ofiary, a ból jest różny; jest fizyczny i psychiczny, emocjonalny i nieświadomy, ale wszystko skupia się wokół tego, że w końcu można tym zniszczyć...Tylko, że nie mnie.
Obojętnie jakie cierpienie, ja to przetrwam i chyba właśnie to tak mu się podoba, z resztą nie wiem, nie pytałem nigdy. Nie zadaję mu pytań, nie rozmawiam, gdy on nie podejmie wymiany zdań. Pozostawiam własne zdanie sobie samemu, nie raz z trudem gryząc się w język, gdy cięty komentarz jest już tak blisko.
Nie zadawajcie mi pytania "Czemu nie próbuję się uwolnić?", już to przerabiałem, próbowałem przez pierwsze pół roku, dzień w dzień. Wyszło na to, że tkwię w tym dalej i czuję, że przestało mi zależeć na ucieczce, niech stanie się co ma się stać...przetrwam te lata, aż On umrze, wtedy wrócę odzyskując wolność. Wtedy go znajdę tam po drugiej stronie, pokażę mu, wtedy, co to cierpienie..
Teraz będę jego wysłannikiem, uniosę broń na każdego kogo mi wskaże, nie powiem słowa sprzeciwu i sięgnę po nagrodę w odpowiedniej chwili.
Jestem cierpliwy, więc czekam. Nie okażę litości, jeśli ktoś zajdzie mi za skórę.
Wiem, że według was nie powinienem mieć uczuć, ale nie wszystko jest takie jak wasze wyobrażenia, nawet tacy jak ja coś czują.

Oczami ludzi (zły artysta)
Prawdziwy Wygląd

Zwą go Caecus, co znaczy Ciemność,
lecz naprawdę nazywa się Barbatos,
jeszcze nie tak dawno potężny demon,
teraz służy nekromancie.

Ograniczają go symbole wypalone na ciele,

przypominają tatuaże.

Pozbawiony dumy, udaje że ma honor.

Nie da się go upokorzyć.

Głuchy na prośby, nie waha się nigdy.

Trzymać się od niego z daleka to najlepsze wyjście.

____________________________________________________

Doobry!

Karta jest straszna, według mnie i pewnie nie tylko.. Poprawię ją jak tylko

znajdę na to dość sił.

Zapraszam do wątków i powiązań.

Caecus nie gryzie, nie zabija, nie robi kuku bo nie może więc nikt nie zginie.

Będzie pewnie straszył!

JAKIŚ CHĘTNY NEKROMANTA BY PRZYGARNĄĆ DO SIEBIE BARBATOSA?! :D